Daar zit je weer. Boos en chagrijnig.
Je bent er weer ingetrapt. Weer heb je je laten provoceren. Weer ben je uit je slof geschoten. Je hebt dingen gezegd die je niet meent, die je niet had willen zeggen. En toch… ineens was je zo verdrietig. Ineens was je zo boos.  

Je werd geraakt, keihard geraakt. De situatie, de woorden van de ander. 

Nu je er over nadenkt vraag je je af waarom je je zo hebt laten gaan en wat het toch is dat jou zo raakt. 

Dus zit je hier. Verdrietig en boos. En niet alleen om de situatie van daarnet.
Je voelt je verdrietig omdat je je realiseert dat je dingen onherstelbaar kapot maakt als dit zo door gaat.
Je bent boos dat je dit steeds weer overkomt.
Boos op jezelf dat, hoewel je je iedere keer voorneemt het anders te doen, het toch steeds weer gebeurt en het lijkt alsof je er niks aan kan doen. 

Maar wat als je er wel iets aan kan doen? Wat als je niet meer zo geraakt werd door je partner, je kind, je broer, zus, vader, moeder, je collega? 

Hoe zou het zijn als je kalm kan blijven? En dan kiezen hoe je reageert. Dat je rustig je grenzen en je wensen kan aangeven. Zonder dat het lelijk wordt.