Ik was ruim in de dertig en al vader van twee gezonde, jonge kinderen. Ik was gezond en fit, had een goede, betekenisvolle baan met fijne collega’s en een rijk sociaal leven met regelmatig een feestje. Alles leek geweldig en toch… De relatie met mijn partner was niet geweldig en ik leefde een normaal leven. Het leven kabbelde een beetje voort. Ik voelde me leeg. Is dit het?

Toen trok mijn partner de stekker uit onze relatie. Na 12 jaar was ik ineens alleen. Co-ouder van twee jongens, op zoek naar een plek om te wonen, geen financiële reserves en totaal in de war over mijzelf, wie ik was en vooral waarom ik was. Ik had alles gegeven, geïnvesteerd in hoe het hoort, mij aangepast. Ik was een schim geworden van wie ik werkelijk was en voelde me totaal verloren. Dit was een wake up call: Nu. Ik. 

Maar wat? Waarvoor? Hoe? 

Ik zocht naar houvast, ondersteuning en structuur. Dus ging ik op zoek naar hulpen. Ik schreef me in voor een jaarprogramma bij een coaching bureau en slurpte (bijna) alles op dat mij werd aangeboden. Er ging een wereld voor me open. 

Ik leerde nieuwe, inspirerende mensen kennen en had interessante en soms bijzondere nieuwe ervaringen. 

Begrijp me niet verkeerd, het was niet allemaal leuk en geweldig. In de krochten van mijn eigen zijn kwam ik mezelf ook tegen in minder fijne dingen. Confrontaties met oude pijnen en bijbehorende overlevingsmechanismen. Heftige emoties en uitbarstingen van verdriet en boosheid. En als ik dan iets had doorgewerkt en het even rustig leek diende het volgende zich weer aan.